Niks zeggen

Tak, tak, tak! Met haastige tred stapt een dame van onder de 40 de entree van IntermeZZo binnen. “De regieverpleegkundige vond dat ik me hier maar eens moest melden. Dus.” zegt ze tegen de gastvrouw. Vanuit mijn kantoor hoor en zie ik haar bij de balie: pittige stem, hoge ademhaling, schouders opgetrokken in haar mooie jas, strak gezicht. Half naar buiten gericht, in de startblokken om weer te vertrekken.

Bij IntermeZZo werk ik vaak met de deur open, als de aard van mijn werk het toelaat. Niet uit nieuwsgierigheid of bemoeizucht, maar om de verbinding te blijven voelen met waar het om gaat: onze gasten. “Welkom”, zegt onze gastvrouw rustig terwijl ze opstaat en haar hand uitsteekt. “Fijn dat je bent gekomen. Zullen we een kopje koffie drinken?” De dame werpt een blik op haar telefoon. “Heb je tijd of heb je haast?” vraagt de gastvrouw. “Ik heb tijd. Ik kan toch niet werken zo”, klinkt het nerveus. Snel trekt ze haar jas uit. De gastvrouw neemt haar mee naar de huiskamer. Ik focus me weer op mijn werk achter het beeldscherm.

Meer dan een uur later ontmoet ik de dame en de gastvrouw tijdens een rondleiding door onze locatie, ter hoogte van de bibliotheek. Samen kijken ze of er een bepaald boek in de bieb staat dat de dame wil lenen. Ik begroet mevrouw en kijk haar even aan. Ze heeft duidelijk een traan gelaten, maar haar gezichtsuitdrukking is zacht en haar stem kalm.

Een poos later hoor ik de gastvrouw door ons afsprakenboek bladeren en voor de dame een massage en een schoonheidsbehandeling bij ons in huis regelen. De gastvrouw geeft mevrouw haar jas terug. De agenda’s met activiteiten voor de komende maanden gaan in haar tas, net als ons Magazine en het geleende boek. Muntje mee om uit te rijden.

“Ik ben zó blij dat ik toch ben gekomen. Dankjewel  …”, klinkt het. Het is bijna twee uur nadat ze vol weerstand binnen stoof.
Stap … stap … stap… Daar gaat ze. De schouders laag en haar tred rustig. Langzaam draait haar auto de parkeerplaats af.
De gastvrouw en ik wisselen een blik. We hoeven niks te zeggen.

Marlies Mestrom